Myśl o nadzieji...

                 

Mam swe marzenia wielkie i małe,

Proste , dziecinne , przeróżne .

Chce być kochana wariacką miłością-

Pod skrzydło czasami się wtulę.

Poczuć się znowu na szczycie uniesień,

Nie być chowanym w szufladę.

Takie pragnienia całkiem laickie ,

A wciąż nie zrealizowane.

Być może kiedyś sen o przyszłości

Zmieni się w życiową prozę….

Może czar rzuci ktoś z odległości,

Być może mnie oczaruje.

Małe i skromne kroki do przodu,

Stawiam po giętkim terenie.

Czy jestem tylko marną zabawką ,

A może kimś więcej- już nie wiem!

Fantazja kiedyś niech szaty przybierze,

Realność kolorem rozbłyśnie

Niech się zlituje los, przeznaczenie,

Tchnienie niech w sercach zaciśnie.

Pewności kielich niech wino złe spije,

Doda odwagi i chęci,

By świat nasz mały ten zagmatwany,

W uczuciach nam bardziej nie mencił.

Bez tytułu.

Szkoda, bo mogło by znowu zabłysnąć

Światełko co serce rozświeca.

Pustka i strach który prowadzi przez życie

Wciąż ogień wewnętrzny w nas wznieca.

Iskierka nadziei co ciągle gdzieś płonie,

Dodaje otuchy i siły.

Cisza przemyśleń wypełnia me skronie,

By ludzie znów byli życzliwi.

Biegniemy przez różne wertepy i drogi,

Czasami do złego finiszu.

Koleje życiowej udręki i trwogi

Marnują nam ducha gdzieś w sobie.

Częste ucieczki od rzeczy nam danych,

Fantazją kierują relacje,

Człowiek spragniony ciepła, respektu

Gubi się , popada w agonię.

Rozważań babskich trochę...

W sumie to nie wiem co pisać, czy w rymy  to  się  poskłada.

Bo po co uczucia wylewać ,gdy wszystko to tylko zabawa.

Gra słów i spojrzeń zagadki, w uczuciach tak  nędzna biesiada

Rozpala doszczętnie fantazję ,a w wnętrzach  zostaje żenada.

Karmienie swych pragnień i dążeń wyuzdanymi słowami,

Ile w tym prawdy a fałszu pomiędzy obcymi ciałami?

Chaos ,totalny bałagan ,w fantazjach czy w realności,

Kobieta jak dziecko spragniona ,paru tych słów czułości.

Kończąc wspomnienia z podróży, tej która co dzień się toczy,

Myślę ,że facet jak każdy  -swe ego lubi podnosić.

Nie myśli o tym ,że czasem ,ludzie spragnieni są ciepła,

Takiej normalnej rozmowy, o wsi ,naturze czy sexach.

Bo przecież każdy z nas człowiek ,ma to serducho co bije,

Każdy pragnie wytchnienia, szczęściem wypełnić te chwile.

Bo serce to mięsień naiwny , łatwo jest wbijać w nie kije,

Mimo życiowych doświadczeń ,wierzy i ufa  wciąż tyle.

Czasem gonimy za wiatrem ,za czymś co nie możliwe,

Spełniamy skryte fantazję ,godzimy  się na tą bitwę.

Bitwę o słowo słyszane ,o gest, czy o inne sprawy,

Kobieta tak czułą  istotą, a facet  tak  wyrachowanym.

Samotność wśród ludzi....

Piszę- a w sumie po co ,czy kartka jest życiową  prozą?

Czy tylko ona mnie słucha gdy życie zachodzi grozą?

Wsłuchuje się w każde słowo tak jak przyjaciel w oddali,

Nie mówi ,nie odpowiada, przyjmuje wszystko w swej bieli.

Pewnie niektórzy pomyślą, że jestem jakimś szaleńcem,

Że piszę i troski me składam, ciągle to  w nowe wiersze.

Przecież ludzi od liku ,którzy słuchają tak chętnie,

Co w sercu ,co u mnie na duszy, pytają się wciąż zacięcie.

Kartka nie pyta się o nic, przyjmuje wszystko z pokorą,

Lepsza ona od ludzi,  nie burzy się serca niedolą.

Nie wypomina mi błędów,  pociesza czasem też skrycie,

Gdy czytam później to cicho, papier ulepsza me życie.

Nie krytykuje , nie prawi ,morałów wszystkim nam znanych,

Gdy płaczę słucha spokojnie ,zły humor chce mi poprawić.

Te dobre nowinki i chwile też przyjmuje tajemnie,

Niczym głaz milczy wsłuchana, kartka ta moja kochana.

Moja "ja"

Zaśnieżone piwnice ,biel leży też  na ulicy,

Drzewo z ciężarem śniegu koronę swoją pochyla.

Zimno i szaro w około ,słońce schowane w martwicy,

Ciężkie chwile rozterek , uczucia prawdziwe  zmywa.

Szlochanie serca i duszy ,tęsknota za tym nie znanym,

Refleksje cichą wymusza, by stać znów  tym doskonałym.

Prawdziwym w czynach i gestach, w oddechu, spojrzeniu,

Dotyku, nie ma życia bez troski–umysł zamiera w bezruchu.

Pragnienia by być  znów tym słabym, krytycznym względem poczynań,

Nie dotrzymanie zasady-ciągły balans na linii ostrzału.

Oczekiwania najbliższych by tryskać wciąż śmiechem, euforią

Budzą uczucia schowane, z dzieciństwa kartkami obrazem.

Makijaż ciężki i gruby ,wcale nie ten wieczorowy-

Obrało me ciało i dusza, sercem szlochając w okowy.

Okowy bycia człowiekiem ,tym wciąż gdzieś oczekiwanym,

Nie prostym ,laickim czy marnym-świat tak wyrafinowany.