Bez tytułu.

Szkoda, bo mogło by znowu zabłysnąć

Światełko co serce rozświeca.

Pustka i strach który prowadzi przez życie

Wciąż ogień wewnętrzny w nas wznieca.

Iskierka nadziei co ciągle gdzieś płonie,

Dodaje otuchy i siły.

Cisza przemyśleń wypełnia me skronie,

By ludzie znów byli życzliwi.

Biegniemy przez różne wertepy i drogi,

Czasami do złego finiszu.

Koleje życiowej udręki i trwogi

Marnują nam ducha gdzieś w sobie.

Częste ucieczki od rzeczy nam danych,

Fantazją kierują relacje,

Człowiek spragniony ciepła, respektu

Gubi się , popada w agonię.