Samotność wśród ludzi....

Piszę- a w sumie po co ,czy kartka jest życiową  prozą?

Czy tylko ona mnie słucha gdy życie zachodzi grozą?

Wsłuchuje się w każde słowo tak jak przyjaciel w oddali,

Nie mówi ,nie odpowiada, przyjmuje wszystko w swej bieli.

Pewnie niektórzy pomyślą, że jestem jakimś szaleńcem,

Że piszę i troski me składam, ciągle to  w nowe wiersze.

Przecież ludzi od liku ,którzy słuchają tak chętnie,

Co w sercu ,co u mnie na duszy, pytają się wciąż zacięcie.

Kartka nie pyta się o nic, przyjmuje wszystko z pokorą,

Lepsza ona od ludzi,  nie burzy się serca niedolą.

Nie wypomina mi błędów,  pociesza czasem też skrycie,

Gdy czytam później to cicho, papier ulepsza me życie.

Nie krytykuje , nie prawi ,morałów wszystkim nam znanych,

Gdy płaczę słucha spokojnie ,zły humor chce mi poprawić.

Te dobre nowinki i chwile też przyjmuje tajemnie,

Niczym głaz milczy wsłuchana, kartka ta moja kochana.