W pośpiechu zapomnienia

Serce gdzieś biegnie zdyszane,

W pośpiechu życiowej goryczy.

Jak dziecko w złe ręce oddane,

Zamknięte w spłowiałej piwnicy.

Smoła i gorycz się sączą

Z ran kiedyś ostrzem zadanych.

Jakże wyleczyć tę rozpacz? –

Gdy ciemność oblewa nas całych.

Jedna jest radość w tym stanie,

Która dodaje ci mocy.

Wiesz, że potrafisz wybaczać,

A z tego miłość się tłoczy.

Wtedy też rany głębokie

Same zaczną się goić.

Nie będzie lęku, obawy –

Nie będzie też mocno boleć.

Uwierz w te słowa i spróbuj

Z ciemności do światła się udać.

A wtedy wszystko się zmieni,

Będą działy się cuda.

Serce twe bardzo zmęczone

Nabierze ogromnej siły.

Byś ty człowieku mógł krzyknąć –

Spójrz, jestem znów tak szczęśliwy!

Anetta.