Plotka

Przyjaciele, znajomi ,koledzy gdzieś w barze,

Wszyscy ciągle kryją zmienne swoje twarze.

Poniekąd  uczynni, przyjaźni i wierni,

Uśmiechem radosnym witają bez przerwy.

Gdy kłopot zapuka do drzwi moich cicho,

Znajomi wzdychają, cóż to znów za licho?

Zatroskanie wielkie daje się we znaki,

Kiedy  problem z domu znają też sąsiadki.

Tak jakby nie chcąco z troski wciąż pytają,

Czy oby na pewno się poukładało.

Co najgorsze temat zna ulica cała,

Mimo ,że sąsiadka „nic” nie powtarzała.

Ciągle plotkujemy, innych obmawiamy,

Oceniać lubimy i wyolbrzymiamy.

Język nasz jak bestia nigdy nie znurzona,

Powtarza ploteczki nie myśląc o szkodach.

Często przez te sprawy płacze serce skrycie,

Zranione obmową , dusi się we  wstydzie.

Plotka niczym pierze z rozdartej poduszki,

Porywa je wiatr ,ciężko zebrać puszki.