Krzykiem przytłoczony

Krzykiem ciszy przytłoczony, maluje swój świat.

Barwy różne ,kolorowe zimnem biją w twarz.

Fantazjuje i powracam w realności szlak,

Czasem biję się z myślami ,burzę Boga ślad.

Niczym wzgardzić już nie mogę,

Siły często brak.

Leżę ,wzdycham ,szlocham w kącie,

Czekam na Twój znak.

Nic nie robię tylko dumam o przyszłości mej,

Zapominam o modlitwie i wypalam się.

Jedną chwilą myśl przelotna ,łamie duszy strach,

Daje pojąć ,że bez Boga, marny ten mój świat.

Kontemplując nad modlitwą,

Burzę ciszy krzyk.

Jezus słucha mnie i leczy,

Tknięciem  w sercu mym..

Czas by chwycić losu szlaki ,kurz otrzepać z nas.

Kroczyć dumnym w Ewangelii, przykład z Niego brać.

Bez modlitwy i ufności znów odejdę w  cień,

Panie rozświeć moją duszę bym nie zgubił Cię.